با توجه به تاکید و اهمیت تغذیه متنوع کودکان و نوزادان در ماه‌ها و سال‌های اولیه زندگی بسیاری از والدین و خصوصاً مادران در تغذیه نوزاد و کودک خردسال خود از هیچ کوششی دریغ ننموده و حتی در مواردی جهت تقویت کودک و اصطلاحات تپل شدنش که به زبان علمی از آن به چاقی کودکی یاد می‌شود و پر خوراندن تلاش می‌کنند.
این امر علاوه بر مشکلات و درگیری‌های گوارشی اجتناب ناپذیر متعاقبا روند تصاعدی و زودرس به رشد کودک می‌دهد به طوری که از ساده ترین عوارض آن بلوغ زودرس می‌باشد. در این راستا لازم است توجه شود که تغذیه بی‌رویه و کنترل نشده به نوبه خود سلامت دهان و دندان‌ها را نیز متأثر خواهد نمود.
از آنجا که تغذیه مکرر و متنوع روزانه سبب در معرض خطر قرار دادن نسوج دندانی آن هم به دفعات و در طی روز می‌گردد می‌توان به سادگی به رابطه این مصرف بدون برنامه و اثر آن بر تخریب سطوح دندانی پی برد. در واقع موضوع بدین شکل رخ می‌دهد که با ورود مواد غذایی به محیط دهان بلافاصله ترکیب و مقدار بزاق به‌منظور شروع عمل هضم دچار تغییر می‌گردد.
ترکیب اولیه بزاق که معمولا به‌صورت خنثی در دهان وارد می‌شود و عموماً اثر تعدیل تغییرات را در همین زمینه دارد در تماس با مقادیر بالای ترکیبات قندی آن هم در دفعات متعدد در طی روز سبب تغییر ترکیب بزاق به مقدار شدید و ناگهانی به سمت حالت اسیدی می‌شود.
این حالت زمینه را برای شروع روند تخریب مینای دندان آماده و در صورت تداوم و تکرار این تغییر (امری که روزمره و تقریباً در همه افراد به نحوی تجربه می‌شود) مینای دندان‌ها دچار تخریب فزاینده‌ای شده به‌صورتی که پس از مدتی دچار ایجاد حفره و شکستن بخشی از آن می‌شود.
نباید از این هم فراتر رویم و دندان را به حال خود رها نماییم آن هم با استدلال‌هایی از جمله شیری بودن آنها و یا کمی‌سن کودک و عدم تحمل درمان که گاهی اوقات با اصطلاحاتی چون: “صبر کنیم تا بهتر شود” یا “دندان شیری را که پر نمی‌کنند” و یا “دندان شیری که عصب و ریشه ندارد”همراه است .
این تصورات همگی از اساس غلط است . حفظ دندان شیری و عصب کشی دندان کودکان اهمیت زیادی دارد و می تواند از بروز مشکلات جدی در بزرگسالی جلوگیری کند .
